Μιλώντας για το περιβάλλον με τη γλώσσα της γελοιογραφίας

Εκεί που κάποτε υπήρχαν πράσινα λαγκάδια και γάργαρα νερά, που φύτρωναν λουλούδια και πετούσαν πουλιά, τώρα είναι οι τσιμεντένιες και ασφυκτικές πόλεις μας. Ο αέρας που κάποτε μας έδινε ζωή, τώρα κατοικείται από νέφος και θανατηφόρα μικροσωματίδια. Τα δροσερά ποτάμια που κυλούσαν κάποτε, τώρα έχουν ξεραθεί. Οι κοιλάδες που κάναμε περίπατο ανέμελοι, τώρα έγιναν βρομερές χωματερές. Οι θάλασσες που πλατσουρίζαμε μικροί, τώρα γέμισαν πετρελαιοκηλίδες και πίσσα. Και ο ήλιος, που κάποτε μας γαργαλούσε τα καλοκαίρια, τώρα μας καίει το δέρμα και μας σκοτώνει.
Με πόσους τρόπους έχουμε μιλήσει για το περιβάλλον και για αυτά που το απειλούν; Έχουμε συζητήσει με τους φίλους μας απελπισμένοι, έχουμε διαβάσει άρθρα στις εφημερίδες, έχουμε ακούσει διαλέξεις, έχουμε δει ταινίες.
Στο Γυμνάσιο Καλυθιών, σκεφτήκαμε να μιλήσουμε και με τη γλώσσα της γελοιογραφίας, χρησιμοποιώντας οικολογικές γελοιογραφίες του ροδίτη σκιτσογράφου Μιχάλη Κουντούρη.
Μα πώς θα μιλήσουμε για ένα τόσο σοβαρό θέμα, χρησιμοποιώντας γελοιογραφίες;
Δεν υπάρχουν μόνο αστείες γελοιογραφίες. Υπάρχουν και μερικές πικρές, που μας προβληματίζουν και μας ξυπνάνε. Μας μαθαίνουν πράγματα, μας δείχνουν τον ένοχο, μας προτείνουν λύσεις.
Κι εμείς, θα αρχίσουμε έναν διάλογο με αυτές τις σοβαρές γελοιογραφίες, και θα απαντάμε φτιάχνοντας τα δικά μας σκίτσα, γράφοντας τα δικά μας κείμενα, δημιουργώντας τα δικά μας έργα.
Σας περιμένουμε σε αυτό το blog, όπου θα συναντιόμαστε όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον - όσοι ενδιαφερόμαστε για τη ζωή μας. Γιατί το περιβάλλον δεν είναι κάτι ξένο. Ζούμε μέσα του, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όλα είναι περιβάλλον, όλα δείχνουν το περιβάλλον, όλα στρέφονται προς το περιβάλλον, σαν μια πυξίδα, που αντί για βελόνα έχει ένα τρυφερό φυλλαράκι...